زمینی بزرگ با آسفالت خاکستری، چشم‌انداز حیاط بسیاری از مدرسه‌هاست. گاهی تصویرهایی رنگارنگ از درختان هم بر دیوارهای حیاط جا خوش می‌کنند تا شاید آن فضای خاکستری را کمی بیارایند! چه می‌شود اگر به جای آن تصویرها، در را به روی درختان واقعی و گیاهان زنده باز کنیم؟
در سال یک روز روز درختکاری نام دارد و گاه در این روز دانش‌آموزان را برای کاشت نهال به خارج از مدرسه می‌بریم. چه می‌شود که همان سالی یک‌بار، آن‌ها در مدرسه درخت بکارند و بعد در طول سال تحصیلی مسئولیت مراقبت از آن‌ها را به عهده بگیرند و این کار را بیاموزند!
پیش آمده است که نقاشی دیوارها هزینه‌های زیادی برای مدرسه داشته است. چه می‌شود برای زیباسازی حیاط مدرسه از نهادهای مرتبط نهال‌های رایگان دریافت کرد و از سرزندگی سرسبزشان برای آراستن حیاط بهره گرفت!
برای کودکان از فایده‌های درختان، احیای جنگل‌ها و ایجاد آب و هوای سالم بسیار سخن گفته‌ایم. چه می‌شود که با کاشت و نگهداری درختان، آنان را با طبیعت در ارتباط نگه داریم تا ارزش بی‌شمار درخت را از نزدیک حس کنند و اثرات زیست‌محیطی‌شان را به چشم ببینند و درک کنند!
حیاط مدرسه نیز محیطی است برای یادگیری که بسته به نوع مدرسه و وضعیت اقتصادی منطقه، می‌تواند مؤثر باشد یا خنثا. چه می‌شود اگر همه کودکان، با هر زمینه اجتماعی و اقتصادی، از سرسبزی محیط آموزشی‌شان لذت ببرند!
بسیار کوشیده‌ایم که نتیجه کار گروهی را به دانش‌آموزان نشان دهیم. چه می‌شود اگر دور هم در سایه‌سار درختانی که گروهشان یا گروه‌های قبلی کاشته‌اند، بنشینند و نفسی تازه کنند!
دانش‌آموزان در طبیعت بهتر یاد می‌گیرند. چه می‌شود اگر محیط مدرسه را با درختان و گل‌ها غنی کنیم و طبیعت را به مدرسه بیاوریم!
چنین خواهد شد که کودکان همان‌طور که خودشان رشد می‌کنند، شاهد فرایند زمان‌بر رشد گیاهان خواهند بود، ارزش درختان را درک خواهند کرد و بدون شعار و نمایش، نشان «حافظان محیط زیست» را بر سینه خواهند نشاند.
