تیک... توک
تیک... توک
عقربه‌های
کوچک و بزرگ می‌چرخیدند. ساعتک
تلنگری به آن‌ها زد وگفت: «بدوید
عقربه‌ها. چرا خواب‌آلودید؟
باید ساعت ۱٠ را به آقای دقیق نشان دهید. وقت صبحانه است.»
عقربه‌ی
بزرگ تیک‌تیک چرخید و گفت:
«خب همه‌ی ساعت‌ها
گاهی خواب می‌مانند، مگر چیست؟» ساعت
با اخم گفت: «اصلاً می‌دانید
آقای دقیق هر کاری را سر وقت آن انجام می‌دهد؟
بدوید. تیک توک نه. تیک تاک! باید کارتان را درست انجام
دهید.»
تیک... تاک
تیک... تاک
«ساعت ۴ وقت پیاده‌روی
آقای دقیق است؛ پیاده‌روی
روزانه به مدّت ۲۵ تا ۳۰ دقیقه. این برنامه هیچ‌وقت
تعطیل نمی‌شود.»
تیک... تاک
تیک... تاک
«الان وقت نماز است. خیلی مراقب باشید، آقای دقیق
روی ساعت نماز خیلی‌خیلی
حسّاس است.»
عقربه‌ی
کوچک بی‌صدا جلو رفت و گفت:
«حالا یک بار خواب‌ماندن که چیزی
نیست!»ساعت از عصبانیّت زنگش دلینگ‌دلینگ
به صدا درآمد و گفت: «اصلاً می‌دانید
آقای دقیق وقتی در پاریس تبعید بود، هر روز سر ساعت مشخّصی برای نماز خارج می‌شد؟
وقتی ساعت‌های پلیس‌های
فرانسه مثل شما خواب‌آلود
می‌شدند، آن‌ها
زمان درست را از روی وقت نماز آقای دقیق می‌فهمیدند.»
عقربه‌ی
کوچک و بزرگ با هم گفتند: «الان وقت ملاقات مهمّ آقای دقیق است. پس همگی با صدای
بلند صدا‌یش می‌زنیم.»
ساعت، بادی به زنگش انداخت و دلینگ‌دلینگ
امام خمینی (ره) را صدا زد. امام خمینی(ره) نگاهی به ساعت کردند و لبخند زدند.