در «رشد آموزش تربیت بدنی»
فصل‌نامه رشد آموزش تربیت بدنی در شماره جدید خود و طی مقاله‌ای تحلیلی به بررسی برتری و اهمیت داشتنِ ویژگی‌های قهرمانی و پهلوانی پرداخته است.
بهرام بهرامی‌پور، کارشناس‌ارشد تربیت بدنی و دبیر ورزش این مقاله تحلیلی را نگاشته و منتشر کرده است. منبع اصلی این تحقیق، 9 جلد کتاب از شاهنامه فردوسی و سایر مکتوبات ادبی و غیرادبی مربوط به آن بوده است.
یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که بیشترین اهمیت، مربوط به صفات رزمی- پهلوانی (58/47 درصد) و در مرتبه دوم صفات عقلی و اخلاقی (36/31 درصد) و بعد از آن صفات جسمانی است. پرورش مرد عمل و مرد خرد در مفهوم «پهلوانی» عالی‌ترین شکل تربیت ورزشی در شاهنامه است که این
مفهوم در ابیات زیادی با تکیه بر رهنمودهای عقلی (خردورزی) و پای‌بندی به اصول اخلاقی و جوانمردی مورد تأکید قرار گرفته است.
در بخشی از این مقاله می‌خوانیم: «مفهوم پهلوانی، مناسب‌ترین و سازنده‌ترین مفهوم و وسیله برای تبلیغ جنبه‌های تربیتی ورزش است. به عبارت دیگر، این واژه، جامع‌ترین و کامل‌ترین مفهوم برای بیان آرمان تربیت بدنی یا فرد تربیت شده جسمانی است. تقاضای جامعه حال حاضر نیز
به دنبال همین کارکرد از مفهوم قهرمانی و پهلوانی است.
در بررسی ابیات شاهنامه در خصوص زندگی فردی و اجتماعی پهلوانان به جنبه اخلاقی تأکید شده است ولی یقیناً کارکرد زندگی یا رفتار این افراد در شاهنامه عمدتاً رزمی و جنگی نبوده است. البته فردوسی این نوع عمل پهلوانان را در موارد زیادی توجیه و در چند مورد نکوهش کرده
است. زیرا از نظر وی، عمل پهلوانان در این موارد از حالت فردی خارج شده و جنبه اجتماعی- سیاسی و وطن‌پرستی پیدا کرده است. در حال حاضر، بروز این نوع رفتار در ورزشکاران بسیار کم است چون پهلوانان مانند هر فرد اندیشمند و عارفی کامل و بدون‌نقص نیست بلکه مهم این است
که جنبه‌های مثبت رفتار و عملکرد ورزشکاران و پهلوانان بیشتر از نمودهای منفی رفتارش باشد. در ابیات زیادی، میهن‌پرستی، مقدس بودن خاک ایران، دفاع از تمامیت ارضی آن به پهلوانان و قهرمانان گوشزد و یادآوری شده است. امروزه این موضوع در ورزش قهرمانی و حرفه‌ای نیز مشاده
می‌شود؛ یک قهرمان فقط برای پیروزی فردی و کسب مدال برای خود نمی‌جنگد بلکه در قالب یک هویت اجتماعی مانند وابستگی نژادی، قومی، جغرافیایی، باشگاهی و غیره مبارزه می‌کند.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش تربیت بدنی، شماره 44، پاییز 1391 منتشر شده است.