در «رشد آموزش تربیت‌بدنی»
فصل‌نامه رشد آموزش تربیت‌بدنی سرمقاله شماره جدید خود را به
المپیک لندن 2012 اختصاص داده است.
دکتر عباسعلی گائینی سردبیر فصل‌نامه رشد آموزش تربیت‌بدنی، سرمقاله خود را این‌گونه آغاز کرده است: «در تابستانی هستیم که کشورها حاصل تلاش چهار ساله خود را در ورزش در میدانی سخت رقابتی و پرآوازه به نام بازی‌های المپیک درو می‌کنند. تاریخ تقریباً
یک‌صد و بیست سالة بازی‌های المپیک مدرن نشان می‌دهد موفقیت در بازی‌های المپیک شانسی نیست. بخت و اقبال در میدان‌های رقابتی المپیک جایی ندارد. ورزشکاری که قصد دارد در ماده یا رشته‌ای به یکی از مدال‌های المپیک دست یابد، باید براساس برنامه‌ریزی‌ای بلندمدت و با
برخورداری از مدرن‌ترین ابزارها و تجهیزات ورزشی و با بهره‌مندی از مربیانی شایسته- که بیش از هر چیز به فلسفه کار خود بها می‌دهند- به این میدان پا نهد. در کنار آن، اراده شخصی ورزشکار از همه مهم‌تر است.»
وی در بخش دیگری از این مقاله آورده است: «از روند حضور ایران در بازی‌های المپیک- المپیک 1948 لندن- تا امروز تقریباً 64 سال می‌گذرد. دوام حضور ایران در بازی‌های المپیک- به‌جز دو دوره به‌دلیل تحریم بازی‌های المپیک 1980 مسکو و 1984 لس‌آنجلس- فراز و نشیب زیادی
را نشان می‌دهد. در این میان، کسب 3 مدال از بازی‌های المپیک سیدنی 2000، یکی از حضورهای موفق کشورمان را در بازی‌ها نشان می‌دهد. از آن مهم‌تر، کسب 2 مدال طلای وزنه‌برداری بازی‌های المپیک سیدنی حاکی از همان اتکای سنتی کشورمان در رشته‌های کشتی، وزنه‌برداری و در
دو دهه گذشته تکواندو است. بدون تردید دریافت 2 مدال طلا و 1 مدال برنز بازی‌های المپیک در رشتة تکواندو توسط ورزشکار صاحب سبک و خود برنامه‌ریز و خودراهبر و موفق- جناب آقای هادی ساعی- از بارقه‌های امیدی است که این رشته را در کنار کشتی و وزنه‌برداری برای کسب مدال
طلا در المپیک قرار داده است. اما، امروزه به وضوح می‌توان دید آن‌هایی که در بازی‌های المپیک جزو 10 کشور اول در دوره‌های مختلف بوده‌اند به شدت به رشته‌های پرمدال و گسترش‌یافته‌ای وابسته‌اند، مثل رشته‌های دوومیدانی، شنا، شیرجه، واترپلو (و اخیراً شناهای موزون)،
تیراندازی، قایقرانی و ژیمناستیک.»
دکتر گائینی در آخر و در بخش نتیجه آورده است:
1. تلاش‌های فیزیکی زیادی در همة سطوح به‌ویژه در سطح رسانه ملی برای ورزش کشور می‌شود، ولی هدفمند نیست.
2. ضوابطی برای ورود و خروج مدیران در همه عرصه‌های ورزش کشور وجود ندارد.
3. بودجه فراوان ورزش کشور- به دلیل نبود برنامه‌های مناسب و پویا نبودن برنامه‌ها- صرف برنامه‌های بیشتر شکلی می‌شود تا اقدام‌های زیربنایی.
4. ناتوانی‌ها در استفاده از اندیشه‌های علمی و مقاومت در برابر آن، راه را کمتر هموار می‌کند.
این مقاله را می‌توانید در فصل‌نامه رشد آموزش تربیت‌بدنی، شماره 43، تابستان 1391
ببینید.