توجه به جنبه کاربردی علم تاریخ، موضوعی است که اهمیت آن بر کسی پوشیده نیست. هم‌چنانکه در جوامع پیشرفته توسعه دانش تاریخ و تعمیق بینش تاریخی از امور اساسی به شمار می‌آید. دکتر عبدالرسول خیراندیش در سرمقاله خود
در شماره 46 مجله « رشد آموزش تاریخ» به موضوع کاربردی ساختن این علم بنیادی پرداخته است.
در بخشی از این مقاله آمده است: «تمامی نهادهای تعلیم و تربیت در سراسر جهان، آموزش تاریخ را جزئی لازم از آموزش در کنار زبان ملی، جغرافیا، ریاضیات و... می‌دانند. بدین ترتیب، پُرواضح است که حتی همان اصول و اهداف معروف و متداول علم
تاریخ، اگر به واقع تحقق یابد، وجه کاربردی آن به مقدار بسیار زیادی حاصل شده است و نباید در این زمینه دچار سطحی‌نگری شد.
اما علاوه بر همه اینها لازم است به این پرسش توجه داشت که سطح اندک کاربردی بودن تاریخ، آیا به علم تاریخ مربوط است یا به کسانی که باید آموزه‌های آن را به کار گیرند و نمی‌گیرند؟... واقعیت آن است که انتظار به حق و به جای کاربردی ساختن تاریخ در قدم اول به معلم و
درس و دانش‌آموز کلاس تاریخ مربوط نیست، بلکه لازم است مردم هر کشور، به خصوص سطوح بالای مدیران و دست‌اندرکاران، تاریخ را در اندیشه و عمل خود به عنوان نتیجه تجربه‌های ملت خویش و حتی جامعه انسانی به کار گیرند. این سخن مشهور است که چه بسیارند عبرت‌ها و چه اندک
هستند عبرت‌گیران. این سخن نشان می‌دهد که توجه نکردن به تجربه تاریخی به دلیل کوتاهی کسانی است که تاریخ را نادیده می‌گیرند. همواره گفته شده است، سیاستمداران، مدیران، برنامه‌ریزان و... باید از تاریخ مطلع باشند و اگر چنین نباشد ایراد از تاریخ نیست.»
متن کامل سرمقاله دکتر عبدالرسول خیراندیش در مجله رشد آموزش تاریخ، شماره 46، بهار 1391 منتشر شده است.