خانم مریم آرمیون دبیر شیمی منطقه 3 تهران با ارائه مقاله‌ای در این شماره فصل‌نامه رشد آموزش شیمی، تأثیر سنجش روی برنامه‌های کلاسی و آموزشی معلمان را بررسی کرده است.
خانم آرمیون در ابتدای این مقاله اندازه‌گیری و سنجش را این‌گونه تعریف کرده است: «اندازه‌گیری» به عنوان فرایندی دقیق و نظام‌دار، یک عملکرد یا یک ویژگی را با یک عدد ارتباط می‌دهد و مشخص می‌کند که یک فرد یا یک شیء، چه مقدار از یک ویژگی را دربر دارد. برای اندازه‌گیری
باید به آزمون متوسل شد. در واقع، آزمون، ابزار اندازه‌گیری است.
«سنجش» نسبت به اندازه‌گیری از گستردگی مفهومی بیش‌تر برخوردار است و به فرایندی گفته می‌شود که در جریان آن اطلاعات مورد نیاز برای تصمیم‌گیری درباره وضعیت دانش‌آموز، برنامه‌های درسی یا پایگاه‌های آموزشی گردآوری می‌شود. جهت جمع‌آوری این اطلاعات ابزارها و روش‌های
گوناگونی به‌کار می‌رود که از آن جمله می‌توان به آزمون، پرسش‌نامه، قیاس درجه‌بندی، فهرست وارسی، کار آزمایشگاهی، طرح پژوهشی، آزمون شفاهی، تکلیف درسی، مصاحبه، مشاهده عملکرد و رفتار دانش‌آموزان در موقعیت‌های مختلف اشاره کرد.
اندازه‌گیری و سنجش هر دو، فراهم‌کننده اطلاعات مورد نیاز جهت ارزشیابی‌اند. ارزشیابی را باید فرایند داوری یا تعیین مقدار ارزش هر چیز دانست. برای نمونه، داوری در این زمینه که آیا یک دانش‌آموز در میان هم‌کلاسی‌هایش از سطح آمادگی مناسب برای شرکت در فعالیت‌های آزمایشگاهی
برخوردار است یا نه. هرچه اطلاعات برآمده از اندازه‌گیری و سنجش کامل‌تر باشد، نتیجه ارزشیابی دقیق‌تر خواهد بود.
«جایگاه سنجش و اندازه‌گیری در فعالیت‌های یک معلم» ، «سنجش»، «مراحل سنجش»، «روایی سنجش،» و «پایایی سنجش» بخشی از مباحثی است که نویسنده در این مقاله به آن‌ها پرداخته است.
متن کامل این مقاله را می‌توانید در فصل‌نامه رشد آموزش شیمی، شماره 97، تابستان 1390 ببینید.