در فصل‌نامة «رشد آموزش فنی‌وحرفه‌ای»
«آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای و اشتغال» عنوان مقاله‌ای است که در شمارة جدید فصل‌نامة رشد آموزش فنی‌وحرفه‌ای درج شده است.
محمد شریف‌زاده نویسندة این مقاله در ابتدای این مقاله، به تعریف آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای پرداخته و آورده است: «اگر بخواهیم تعریفی از آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای ارائه دهیم، باید بگوییم آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای، انجام فعالیت‌هایی است که می‌تواند فرد را
برای احراز شغل، حرفه و کسب و کار آماده کند یا کارآیی و توانایی وی را در انجام آن افزایش دهد. این آموزش‌ها کمک می‌کنند تا در راستای فناوری و علوم وابسته، به همراه دانش‌های خاص مربوط به شغل و در بخش‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مهارت‌های لازم کسب گردد.
با توجه به تعریف فوق، انتظار می‌رود آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای بتواند، شیوة آموزش را به گونه‌ای طراحی کند که مهارت‌های لازم را به هنرجویان ارائه نماید.
آموزش مهارت‌های لازم باید در راستای نیازهای جامعه باشد. در غیر این صورت، جامعه قدرت جذب آن‌ها را نخواهد داشت.
آموزش مهارت‌ها، ضمن آن‌که باید با نیازهای جامعه و سطح توسعه یافتگی آن متناسب باشد، باید بتواند فناوری‌های نوین را نیز مورد توجه قرار دهد.
هم‌چنین، در آموزش مهارت‌ها نباید فرهنگ جامعه را مورد غفلت قرار داد. از این منظر، پرورش نیروهای فنی‌وحرفه‌ای و به تبع آن توسعة تکنولوژی باید همگام و متوازن با رشد فرهنگی جامعه باشد، زیرا نبودن هماهنگی و توازن بین فرهنگ و تکنولوژی، به استفادة نادرست و نامطلوب
از تکنولوژی منجر می‌شود.
اگر نکات یاد شده در آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای مورد توجه قرار گیرد، می‌توان انتظار داشت که همراه با توسعه یافتگی جامعه و پرورش نیروهای مؤثر در آن، اشتغال نیروهای فعال جامعه به‌طور قابل ملاحظه‌ای صورت پذیرد. در نتیجه، نقش آموزش‌وپرورش درخصوص تربیت نیروهای فنی و
توسعه صنعت و فناوری جامعه پررنگ‌تر و با اهمیت‌تر می‌شود.
نویسندة این مقاله در انتهای مقاله خود به این نکته اشاره کرده است که
هم‌اکنون، آموزش‌های فنی‌وحرفه‌ای در وزارت آموزش‌وپرورش تلاش می‌کند با شناخت درست از نیازهای جامعه، وضعیت اشتغال، چگونگی توسعه و همپا و همگام شدن با فناوری‌های نوین، سامانة آموزش فنی‌وحرفه‌ای رسمی کشور را به گونه‌ای طراحی نماید که
1) موجب جذب دانش‌آموزان مستعد در این بخش شود.
2) توسعة رشته‌ها در هر یک از بخش‌های فنی‌وحرفه‌ای، متناسب با نیازهای جامعه و در راستای فرایند پیشرفت جامعه باشد.
3) در برنامه‌ریزی‌ها به پیامدهای مثبت و منفی برنامه‌ها، با توجه به سنجش آن در شرایط واقعی جامعه، توجه شود.
4) در توسعة رشته‌ها و بخش‌های صنعتی، به مسائل فرهنگی و اجتماعی جامعه توجه شود.
5) توسعة هنرستان‌ها در هر منطقه براساس نوع فعالیت‌های زندگی آن‌ها طراحی شود.
متن کامل این مقاله در شمارة جدید فصل‌نامة رشد آموزش فنی‌وحرفه‌ای، شمارة 23، تابستان 1390 قابل رویت است.