در «رشد آموزش زیستشناسی»
شواهد محکمی برای نقش «پینهآل» در تنظیم عمل تولیدمثل بعضی از پستانداران مثل انسان وجود دارد.
این مطلب در مقالهای با عنوان: «هورمونهای پینهآل» در فصلنامهی رشد آموزش زیستشناسی مطرح شده است.در بخشی از این مقاله که به کوشش آقای
غلامرضا مقدسی، دبیر و سرگروه زیستشناسی خراسان شمالی ترجمه شده، آمده است:
همهی معیارهای لازم برای اثبات غدهی پینهآل پستانداران بهعنوان یک اندام درونریز گردآوری شده است. بعضی از دادههای تجربی که ملاتونین را بهعنوان آنتیگناد و تروپین پینهآل معرفی میکنند، در زیر خلاصه شدهاند:
1. برداشتن غده (پینه الوکتومی)، اثرهای بازدارندهی نسبت داده شده به پینهآل را در جانوران سالم متوقف میکند.
2. عصارهی پینهآل (درمان جانشینی) در جانوران بدون پینهآل شده، اثر بازدارندهی پینهآل در جانوران سالم را تقلید میکند.
3. فعالیت آنزیمی پینهآل در شرایط فتوپریودهای کوتاه فعالتر میشود که غدهی پینهآل بهعنوان آنتیگنادوتروپیک معرفی میشود.
4. قطع عصب پینهآل باعث کاهش بیوسنتز اندول آمین پینهآل میشود.
5. ملاتونین، اندولآمینی با فعالیت آنتیگنادوتروپی.ک، در پینهآل سنتز میشود.
6. سنتز و ترشح ملاتونین در تاریکی فعالتر میشود.
7. یک ریتم روزانه در میزان ملاتونین CSF و پلاسمایی پستانداران مشاهده میشود که به علت ریتم بیوسنتز اندولآمین پینهآل است.
8. ملاتونین بازدارندهی ترشح GNRH هیپوتالاموسی و گنادوتروپین هیپوفیز است که ممکن است بهعنوان اثر آنتیگنادوتروپیک محسوب شود.
9. هیچ اندولآمین، هورمون و یا پیامبر شیمیایی دیگری به فعالیت پینهآل و عمل تولیدمثلی مربوط نمیشود.
10. شواهد کلینیکی در انسان به روشنی بدکاری پینهآل را با اثرهای بعدی بر تکوین گنادها مساوی میداند.»
متن کامل این مقاله را میتوانید در فصلنامهی رشد آموزش زیستشناسی، شمارهی 82، بهار 1390
بخوانید.