فصل‌نامه‌ی «رشد آموزش قرآن» چاپ کرده است
تدبر، یعنی گذر از ظاهر و اندیشیدن در ورای آن تا چهره‌ی باطن امور جلوه‌گر شود. «کاویدن باطن» و «عاقبت‌اندیشی» دو خصوصیت اساسی تدبر است. تلاش برای کشف عاقبت امور، به ناچار انسان را از سطح به عمق می‌کشاند و درنتیجه از حصار و
حدود مادیت بیرون می‌آورد. علاوه بر آن، انسان را با عوامل برتر و ملکوت اشیا آشنا می‌سازد.
در جدیدترین شماره‌ی «فصل‌نامه‌ی رشد آموزش قرآن» مطلبی به قلم
دکتر مجید طالب‌تاش درخصوص «تدبر» در قرآن به رشته‌ی تحریر درآمده است. در این مقاله با ارائه‌ی تعریفی از جریان تدبر در قرآن آمده است: «این جریان تدبر، همان سیری است که حضرت ابراهیم(ع) در رسیدن به کمال معرفت و وصل به حق و دست‌یابی
به یقین طی کرد که با پاک‌طلبی فطری، نکته‌سنجی و نقادی عمیق، جرئت و شجاعت در پذیرش نتیجه‌ی تحقیق و بررسی و ایستادگی بر سر دفاع از حق و حقیقت همراه بود.
در بخشی از این مقاله با عنوان «شناخت مراتب تدبر»، آمده است: امام حسین(ع) چهار مرتبه برای فهم و تدبر در قرآن قائل است:
1. مرتبه‌ی «عبارت قرآن» که برای توده‌های مردم است.
2. مرتبه‌ی «اشارت قرآن» که برای خواص مردم از مجتهدان و مفسران است.
3. مرتبه‌ی «لطایف قرآن» و نکته‌سنجی‌های دقیق و عمیق آن که مختص شاگردان معصومین، علمای ربانی و اولیای الهی هم‌چون ابوذر و سلمان در صدر اسلام و علامه طباطبایی و امام خمینی(ره) در عصر حاضر است.
4. مرتبه‌ی «حقایق و جان بی‌پرده‌ی قرآن» که مختص معصومین است. سایر مباحث مطرح شدن در این مقاله عبارت است از:
ـ مراتب تدبر و تذکر در قرآن
ـ خود را مخاطب قرآن دیدن
ـ محزون کردن خویش
ـ کاوش در آیات برای درمان خویش
ـ رسالت قرائت‌کننده‌ی قرآن
متن کامل این مقاله در شماره‌ی 31 فصل‌نامه‌ی رشد آموزش قرآن (زمستان 1389) به چاپ رسیده است.