در فصلنامه‌ی «رشد آموزش ریاضی» پیشنهاد شده است
به آموزشگران ریاضی پیشنهاد می‌کنیم که اجازه دهند تا دانش‌آموزان ابتدا به کمک مسائل زمینه‌مدار و نیز مسائل واقعی زندگی روزمره با محاسبات ریاضی آشنا شوند و سپس این الگوریتم‌های روتین مدرسه‌ای به آن‌ها آموزش داده شود.
فصلنامه‌ی رشد آموزش ریاضی در شماره‌ی جدید خود با انتشار مقاله‌ای پژوهشی با عنوان «ریاضیات در مدرسه و در خیابان» این پیشنهاد را ارائه کرده است.
این مقاله‌ی پژوهشی توسط «ترزینانونزکاراهر» تهیه و به‌وسیله‌ی «نرگس عقیلی» دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش ریاضی دانشگاه تربیت دبیر شهید رجایی و دبیر ریاضی قم ترجمه شده است.
در بخشی از این مقاله تحت عنوان پیشینه‌ی تحقیق آمده است: «با انتشار این مقاله در سال 1985، عبارت «ریاضیات خیابانی» به‌طور وسیعی در بین آموزشگران ریاضی رواج یافت. این اصطلاح مترادف با این پدیده است که افرادی که محاسبات ریاضی خود را در مسائل واقعی روزمره به‌درستی
انجام می‌دادند، از انجام مسائل مشابه اما بدون بافت و زمینه و به‌وسیله‌ی کاغذ و مداد ناتوان بودند. این پدیده، این مدل سنتی آموزش را که معلمان باید ابتدا عملیات معمولی (روتین) محاسبات ریاضی را به کودکان بیاموزند و سپس از آن‌ها بخواهند که مسائل کاربردی را به
کمک این محاسبات انجام دهند، زیر سؤال برد.
مطالعات ریاضیات خیابانی هم‌زمان با مطالعات روان‌شناسان شناختی روی تأثیر طرح‌واره‌های ذهنی قبلی یادگیرندگان بر یادگیری مطالب جدید بود و درواقع به نوعی آن را تأیید می‌کرد. این مطالعات نشان دادند که:
1. وجود بافت و زمینه در مسائل ریاضی تا چه حد می‌تواند بر یادگیری ریاضیات در داخل و خارج کلاس تأثیرگذار باشد؛
2. الگوریتم‌های مورد استفاده توسط دانش‌آموزان برای حل مسائل ریاضی در داخل و خارج از کلاس با یکدیگر تفاوت دارند.»
در ادامه این مقاله مطالب زیر به چشم می‌خورد:
ـ ریاضیات در خیابان‌ها و در مدارس
ـ زمینه‌ی فرهنگی
ـ روش تحقیق آزمودنی‌ها
ـ روش نمونه‌گیری
ـ روش انجام پژوهش
ـ آزمون غیر رسمی
ـ آزمون رسمی
ـ بحث و نتیجه‌گیری
متن کامل این مقاله که 9 صفحه فصلنامه را به خود اختصاص داده است، در شماره‌ی 102
رشد آموزش ریاضی، زمستان 1389 قابل مطالعه است.