امروزه فناوری‌های آموزشی علاوه بر داشتن نقش کمکی در برنامه درسی، می‌توانند افزایش محتوایی برنامه را نیز به دنبال داشته باشند. فصل‌نامه رشد آموزش معارف اسلامی یکی از مقالات خود را به این موضوع اختصاص داده است.
در قسمتی از این مقاله می‌‌خوانیم: «استفاده از فناوری می‌تواند از حجم کتاب‌ها بکاهد اما وظیفه معلم و شاگرد را سنگین‌تر می‌کند و به دانش‌آموز فرصت بیشتری برای کشف و دست‌یابی به مطالب مرتبط با برنامه درسی می‌دهد و این برنامه درسی به‌صورت مشارکتی اجرا می‌گردد.
دانش‌آموز با استفاده از اطلاعات جدید و فناوری‌های نوین مجهولات ذهنی خود را با کمک معلم به معلوم تبدیل می‌کند و خود در کلاس اطلاعات را به نقد و بررسی می‌کشاند و بحث می‌گذارد و در نهایت با استفاده از مطالب قبلی و جدید به تولید علم و محتوا می‌پردازد.
این خود توسعه برنامه درسی است، یعنی بی‌آنکه ما حجم کتاب را افزایش دهیم، مهارت‌های پژوهشی و تحقیقی و تربیتی را تقویت کرده‌ایم و به کمک معلم در محیطی با نشاط در جهت رشد همه‌جانبه متربّی قدم برداشته‌ایم.»
در ادامه مقاله آمده است: «باید دانست که هر موضوعی با هر رسانه‌ای قابل ارائه نیست. مدارس و معلمان باید بدانند که دیگر نمی‌توان شاهد صرف زمان برای انتقال یک مجموعه اطلاعات تجویز شده از سوی معلم به شاگرد، آن هم در یک مقطع ثابت زمانی بود بلکه امروزه باید فرهنگ
استفاده از فناوری‌های نوین آموزشی را ترویج کرد. با انقلاب بزرگی که با وجود این امکانات در سطح جهان اتفاق افتاده است، نمی‌توان در عرصه علم و فناوری عقب ماند.»
نویسنده مقاله در آخر چنین نتیجه‌گیری کرده است: «معلم در کنار تدریس می‌تواند از نرم‌افزارها، برنامه‌ها، سی‌دی‌ها و پاورپوینت‌ها استفاده کند و فراتر از محتوای کتاب به بررسی اطلاعات برگرفته از این فناوری‌ها بپردازد. پس در توسعه برنامه درسی هم معلم نقش دارد و هم
دانش‌آموز و این خود به محتوای درس بستگی دارد که ما از چه ابزارها و روش‌هایی استفاده کنیم.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش معارف اسلامی، شماره 93، تابستان 1393 منتشر شده است.