«گرافیتی» از منظر فرهنگ بصری شهری مقاله‌ای از
حمیده محسن‌پور هنرآموز شهرستان سرخس است. این مقاله در جدیدترین فصل‌نامه رشد آموزش هنر منتشر شده است.
در بررسی مفاهیم و سابقه گرافیتی می‌خوانیم: «گرافیتی یکی از هنر‌های مردم‌پسند جدید است که به‌ویژه از نظر ارتباط با خرده‌فرهنگ‌ها، جوانان و هنر خیابانی در شهرهای بزرگ مورد توجه قرار گرفته است. گرافیتی راهی برای بیان عقاید و دیدگاه‌‌های گروه‌ها نیز به‌شمار می‌آید.
این واژه برگرفته از زبان ایتالیایی و مفرد آن «گرافیتو» است. گرافیتی به تصاویر یا حروف به کار برده شده در اماکن عمومی روی سطوحی نظیر دیوارها یا پل‌ها که برای عموم قابل رؤیت باشد گفته می‌شود. دیوارنگاشته خام دستانه و گاه زننده، نقاشی‌های مخطط، یادگاری روی دیوار
مانند یادگاری‌نویسی‌های مرسوم بر در و دیوار، دیوارنوشته‌های مبهم و نامنظم، شعارهای دیواری که از نقوش خطی و نوشتارهای نامنظم و مبهم تشکیل شده‌اند و نیز کلمات یا طرح‌هایی که روی دیوارها و غیره و معمولاً در مکان‌های عمومی، به صورت بدخط خراشیده می‌شود گرافیتی
نامیده می‌شوند.»
«گرافیتی در ایران» بخش دیگری از این مقاله است. در این قسمت می‌خوانیم: «اولین نمونه گرافیتی نوین در ایران مربوط به سال 1373 است و فردی به نام اسنس آن را اجرا کرده است. اما با توجه به ماهیت و کارکرد این شیوه، می‌توان به آثار، تصاویر و نوشته‌های روی دیوار طی سال‌های
انقلاب ایران نیز اشاره کرد و آنان را اولین نمونه‌های گرافیتی به‌شمار آورد. این کار در ایران با استفاده از تلق‌فیلم‌های رادیوگرافی، که تصویر مورد نظر درون آن بریده می‌شد صورت می‌گرفت. کار با این استنسل‌ها با استفاده از قلم‌موی رنگی یا اسپری رنگ امکان‌پذیر بود.
هنوز برخی نمونه‌های این تصاویر از آن روزگار بر در و دیوار شهرها باقی مانده است.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش هنر، شماره 37، بهار 1393 منتشر شده است.