مقاله‌ای از «رشد پیش‌دبستانی»
بازی عبارت است از هر نوع فعالیتی که برای تفریح، خوشی و اغلب بدون توجه به نتیجه نهایی صورت می‌‌گیرد. فصل‌نامه رشد آموزش پیش‌دبستانی در جدیدترین شماره خود مقاله‌ای را به این موضوع اختصاص داده است.
بهزاد آذرنیوشان کارشناس ارشد روان‌شناسی نویسنده این مقاله است.
بخشی از این مقاله «فلسفه بازی» نام دارد. در این بخش می‌خوانیم: «هر فرد برای رشد ذهنی و اجتماعی به اندیشه و تفکر نیاز دارد و بازی خمیر مایه این تفکر و اندیشه است. آمادگی جسمی و روحی برای مقابله با مشکلات بخشی از فلسفه بازی دانش‌آموزان است. بنابراین؛ بازی هر
چه گسترده‌تر، پیچیده‌تر و اجتماعی‌تر باشد، کودک از مصونیت روانی بیشتری برخوردار می‌شود.
کشف دنیای اطراف بخش دیگری از فلسفه بازی است که کودک حس کنجکاوی خود را از این طریق ارضا می‌کند.»
در ادامه آمده است: «بازی تن و روان کودک را ایمنی می‌بخشد و مسئولیت‌های اجتماعی و اقتصادی را که در آینده باید به دوش بکشد به او می‌آموزد. کودک با بازی‌کردن موقعیتی به‌دست می‌آورد تا اعتقادات، احساسات و مشکلات خود را پیدا کند و مهارت‌های زندگی را بیاموزد. ساعات
زیادی را که کودکان صرف بازی می‌کنند، نمی‌توان به هیچ وجه تلف شده تلقی کرد. بازی ممکن است شادی‌بخش باشد ولی در دوران کودکی کار جدی است. بدون تردید بازی بهترین شکل فعالیت طبیعی هرکودک محسوب می‌شود. لندرث، از نظریه‌پردازان بازی، در سال 2002 اظهار می‌دارد: «بازی
کردن برای کودک مساوی است با اهمیت صحبت کردن برای یک بزرگ‌سال. بازی و اسباب‌بازی کلمات کودک هستند.»
نویسنده مقاله در بخش دیگری تأکید کرده است: «اهمیت بازی در کودک تا آنجاست که می‌تواند بهنجاری یا نابهنجاری وی را در بزرگ‌سالی‌اش رقم بزند. در مورد کودکانی که قادر به بیان مشکلات و ناراحتی‌هایشان از طریق گفت‌و‌گو نیستند، بازی می‌تواند بهترین عامل برای شناخت و
درمان اختلال‌هایشان باشد.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش پیش‌دبستانی، شماره 22، بهار 1393منتشر شده است.