اجرامی که ممکن است در فضا به سفینه‌ها برخورد کنند به‌طور کلی به دو دسته تقسیم می‌شوند: تکه‌پاره‌های مداری و سنگ‌های آسمانی. فصل‌نامه رشد آموزش فیزیک در جدیدترین شماره خود و طی مقاله‌ای به تکه‌پاره‌های مداری پرداخته است. مازیار
حسن‌زاده، کارشناس علوم تجربی نویسنده این مقاله است.
در تعریف تکه‌پاره‌های مداری می‌خوانیم: «این آثار شامل مواد مصنوعی یا ساخت دست بشر، بازمانده قطعات متلاشی شده شاتل‌های فضایی، دریچه‌های اتاقک سفینه‌های فضایی، موشک، ماهواره‌ها و سایر آثار هستند که به رنگ شب‌نما دیده می‌شوند. این‌ها را زباله‌های فضایی می‌گویند.»
نویسنده مقاله در پاسخ به این پرسش که «تعداد تکه‌پاره‌های مداری را چگونه تعیین می‌کنند؟» آورده است: «تشخیص و برآورد تعداد قطعات مداری کوچک‌تر از 1 میلی‌متر می‌تواند از طریق بررسی اثر و ویژگی‌های آن‌ها بر روی سطح سفینه برگشتی از فضا تعیین شود، هر چند که این عمل
باعث محدود کردن فعالیت سفینه در ارتفاع کمتر از 600 کیلومتر می‌شود. اشیای کوچک‌تر از 3 میلی‌متر از طریق رادارهای زمینی تشخیص داده می‌شوند. سپس تعداد آن‌ها از طریق برآورد آماری مشخص می‌شود. شناخت قطعات مداری بزرگ‌تر از 10 سانتی‌متر از طریق بخش نظارت فضایی سازمان
ناسا (NASA) پی‌گیری و دنبال می‌شود.»
متن کامل این مقاله را می‌توانید در فصل‌نامه رشد آموزش فیزیک، شماره 106، بهار
1393 منتشر شده است.