تربیت شهروندی موضوعی است که از قرن‌ها پیش مورد توجه متفکران و اندیشمندان بوده است به گونه‌ای که پیشینه توجه به آن را می‌توان در آرای افلاطون و فارابی و ابن‌خلدون مشاهده کرد. فصل‌نامه رشد آموزش علوم اجتماعی در مقاله‌ای به تعلیم‌وتربیت
شهروندی و رویکردها و دیدگاه‌های مطرح در آن پرداخته است.
فرهاد کریمی و افشین ادیب‌منش نویسندگان این مقاله‌اند. قسمتی از مقاله به تعریف تربیت شهروندی اختصاص دارد. در این بخش آمده است: «می‌توان تربیت شهروندی را تدارک فرصت‌هایی برای اشتغال دانش‌آموزان در تجربه‌های معنادار یادگیری دانست؛
به گونه‌ای که به تسهیل رشد آن‌ها به عنوان افراد متعهد و فعال اجتماعی و سیاسی بینجامد. تعاریف متعددی از تربیت شهروندی وجود دارد که در جمع‌بندی آن‌ها می‌توان گفت:« نظام آموزش‌وپرورش باید به تربیت شهروندانی همت گمارد که ضمن احساس هم‌بستگی و همدلی نسبت به میهن
خود و آشنایی با قانون و رعایت آن، در همه صحنه‌های سیاسی و اجتماعی مشارکت فعال داشته باشند. بنابراین می‌توان مؤلفه‌های آموزش شهروندی را عبارت دانست از: دانایی‌محوری، وطن‌پرستی، قانون‌مداری، مسئولیت‌پذیری، مشارکت اجتماعی، انتقادگری و انتقادپذیری.»
نویسندگان مقاله پس از طرح رویکردها و دیدگاه‌های مطرح در تربیت شهروندی چنین نتیجه‌گیری کرده‌اند:« در رویکرد پیشرفت‌گرا، توسعه در تمامی ابعاد سیاسی، اجتماعی، فردی و تغییر و تحول متناسب با مقتضیات مدنظر است. آنچه در رویکرد محافظه‌کار مورد تأکید قرار دارد، انتقال
ارزش‌ها و سنت‌هاست و شهروند باید در این زمینه فعالیت کند. رویکرد محافظه‌کار برای میراث فرهنگی نیز احترام خاصی قائل است و عقیده دارد که باید این میراث تمام وکمال حفظ شود. مسئولان آموزشی، در تعیین سیاست‌ها و خط‌مشی‌ها باید نوع دیدگاه و نگرش‌های این دو رویکرد
را مدنظر قرار دهند.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش علوم اجتماعی، شماره 62، بهار 1393 منتشر شده است.