مقاله‌ای از رشد مشاور مدرسه
«خودم با خودم حرف می‌زنم پس هستم» عنوان مقاله‌ای است که در جدیدترین شماره فصل‌نامه رشد آموزش مشاور مدرسه منتشر شده است. تعریف خودگویی و مؤلفه‌های آن از بخش‌های این مقاله است.
سحر کیانی‌نژاد کارشناس ارشد مشاوره خانواده نویسنده این مقاله است. در ابتدای این مقاله می‌خوانیم: «خودگویی عبارت است از آنچه افراد با صدای بلند یا آرام در ذهنشان به خودشان می‌گویند. این تعریف دو جنبه مهم از خودگویی را برجسته می‌سازد. اول اینکه خودگویی
می‌تواند به‌صورت نهانی و آشکارا پدید آید. دوم اینکه خودگویی از اظهاراتی تشکیل می‌شود که به خودگویی به خود فرد و نه دیگران اشاره دارد.
خودگویی یک مکالمه است که از میان آن فرد احساسات و ادراکات را تفسیر می‌کند؛ ارزیابی‌ها و الزامات را تنظیم می‌کند و تغییر می‌دهد و آموزش‌ها و تقویت‌هایی را به خود می‌دهد.»
در این مقاله از ظرفیت؛ خودگویی بیرونی و درونی و تفسیر جهت‌دار- شدت تفسیر- تکرارپذیری با عنوان مؤلفه‌های خودگویی یاد شده است.
در توضیح تفسیر جهت‌دار- شدت تفسیر- تکرارپذیری آمده است: «دو بُعد از خودگویی که بسیار به هم مربوط‌اند، تفسیر خودگویی است. دو بعد به‌طور خاصی بر تفسیر انگیزشی خودگویی تأکید دارند. اولین بُعد یعنی تفسیر جهت‌دار خودگویی به این ارزیابی مربوط می‌شود که آیا یک فرد
خودگویی‌اش را به‌عنوان محرک یا به‌عنوان غیرمحرک برای خودش در نظر می‌گیرد. تفسیر جهت‌دار خودگویی در صورت مثبت یا میانه بودن به بُعد ظرفیت آن مربوط می‌شود. دومین بُعد تفسیر خودگویی شدت (درجه) خودگویی است. بُعد شدت تفسیر خودگویی به حدودی اشاره دارد که در آن حد،
فرد خودگویی‌اش را تقویت‌کننده یک رفتار تفسیر می‌کند. این مورد از قسمت تفسیر جهت‌دار متفاوت است. جنبه دیگر خودگویی که با هر کدام از جنبه‌های دیگر آن هم‌پوشی دارد تکرار خودگویی است که به این نکته اشاره دارد که چگونه یک فرد اغلب یک نوع خودگویی را با عناوین «هرگز»،
«نه همیشه»، «همیشه»، «همه وقت» به‌کار می‌برد.»
متن کامل این مقاله را می‌توانید در فصل‌نامه رشد آموزش مشاور مدرسه، شماره 34، زمستان 1392 مطالعه کنید.