رزین پلیمری طبیعی یا سنتزی با وزن مولکولی و گرانروی زیاد است که در دمای بالا نرم می‌شود. رزین- در دو نوع طبیعی و مصنوعی- کاربردهای زیادی دارد. فصل‌نامة رشد آموزش شیمی در مقاله‌ای به این موضوع پرداخته است.
نویسندگان این مقاله نسرین صمدی و عباسعلی زمانی هستند. در مقدمه این مقاله آمده است: «برخی درختان، به‌ویژه درختان خانواده کاج، هیدروکربن‌هایی ترشح می‌کنند که رزین نامیده می‌شود. تاریخچه استفاده از رزین بسیار طولانی است. هزاران سال است که این ماده
مورد استفاده بشر قرار گرفته است. انسان‌های اولیه از رزین استفاده‌های زیادی می‌کردند و آن را برای آب‌بندی قایق‌های کوچک، ساختن ظرف‌های غذا، تهیه روغن جلادهنده، مرکب، عطر و نیز در جواهرسازی به‌کار می‌بردند. مصریان باستان نیز برای مومیایی کردن فرعون‌های مصر از
رزین استفاده می‌کردند.»
در ادامه مقاله و در بخشی با عنوان رزین‌های مصنوعی آمده است:
«رزین‌های مصنوعی مایع‌هایی گرانرو هستند که قابلیت سخت شدن دارند و از آنجا که در شرایط کنترل شده و بدون وجود ناخالصی تولید می‌شوند، پایداری بیشتری دارند و یکنواخت‌ترند. رزین‌های مصنوعی از دیدگاه خصوصیات فیزیکی شبیه رزین‌های طبیعی‌اند ولی از دیدگاه شیمیایی،
با رزین‌های گیاهی تفاوت دارند. رزین‌های مصنوعی به چند شکل طبقه‌بندی می‌شوند. برخی از آن‌ها به‌وسیله استری شدن یا صابونی شدن ترکیب‌های آلی تولید می‌شوند.
از رزین‌های مصنوعی برای تولید هم‌بسپارها (کوپلیمرها) استفاده می‌شود. برای نمونه، اپوکسی رزین با یک مونومر دیگر پلیمری می‌شود و پلاستیک‌های گرما‌سخت ایجاد می‌کند که در تولید چسب‌ها و چندسازه‌ها استفاده می‌شود.»
ارائه این مقاله به دیگر کاربردهای رزین اختصاص دارد.
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش شیمی، شماره 107، زمستان 1392 منتشر شده است.