بالا آمدن رویه دریاها عنوان مقالهای از فصلنامه رشد آموزش زمینشناسی است که توسط
فرخ برزگر گردآوری و ترجمه شده است.
در ابتدای این مقاله میخوانیم: «رویه دریاهای کره زمین در زمان زندگی نسلهای آینده بشر ممکن است تا هفتاد فوت (حدود 33 متر) بالا بیاید، آن هم درحالیکه اگر بشر بتواند افزایش گرمای جهانی را در حدود دو درجه سانتیگراد –آنطور که
میزگرد بیندولتی تغییرات اقلیم توصیه میکند- محدود کند و این میزان را ثابت نگه دارد.
آنطور که در نوشتار پژوهشی در ماهنامه «زمینشناسی» آمریکا آمده است، نسلهای آینده به احتمال زیاد با زمین کاملاً متفاوتی روبهرو خواهند بود. کرهای با رویه دریاهای بین 13 تا 23 متر بالاتر از رویه کنونی دریاها. این نتیجهای است که دانشمندان زیرنظر پروفسور کنت
میلر از دانشگاه راتگرز، از طریق پژوهشهای انجام شده روی مغزههای سنگی و خاکی برداشته شده در ویرجینیا، نیوزلند و آتولهای مرجانی انیوتوک در شمال اقیانوس آرام بدان دست یافتهاند.
این گروه با پژوهش روی نهشتههای دوره پلیوسن (7/2 تا 2/3 میلیون سال پیش) یعنی آخرین باری که میزان دیاکسیدکربن نیوار کره زمین در دمای نیواری دو درجه سانتیگراد بیشتر از امروز بدان رسیده است، دریافتهاند که رویه دریاها در چنین فرازانی قرار داشته است. بنا برهمین
پژوهشها و به گفته ریچارد لین، مدیر بخش علوم زمین بنیاد ملی علوم آمریکا، در آن زمان تفاوت حجم آب رها شده در دریاها، معادل آب حاصل از آب شدن کل پهنه یخی گرینلند و بخشی از پهنههای یخی باختر و خاور قطب جنوب بوده است.
چنین میزانی از بالا آمدن رویه اقیانوسها و دریاهای کنونی، نه تنها بخشهای گستردهای از نواحی کرانهای کره ما را باتلاقی میکند؛ بلکه بر زندگی هفتاد درصد از جمعیت جهان تأثیر خواهد گذاشت.
تا پایان قرن بیستویکم میزان بالا آمدن رویه دریاها با توجه به گرم شدن اقیانوسها، ذوب بخشی پهنه گرینلند و قطب جنوب 60 تا 90 سانتیمتر است. این نکته و نتایج بهدست آمده حساسیت پهنههای سترگ یخی کره ما را به تغییرات دمایی، کاملاً آشکار میکند و نشان میدهد
که حتی افزایش میزان متوسطی از دما نیز سبب بالا آمدن گسترده رویه دریاها میشود و رنگ کره ما از فضا با شدت رنگ آبی بیشتری دیده خواهد شد.»
متن کامل این مقاله در فصلنامه رشد آموزش زمینشناسی، شماره 73، تابستان 1392 منتشر شده است.