محققان همواره به دنبال پاسخ این سؤال بوده‌اند که چگونه زبان‌آموزان با وجود محدودیت‌‌های زبانی موفق به برقراری ارتباط با یکدیگر و دیگران می‌شوند. فصل‌نامه رشد آموزش زبان طی مقاله‌ای به روند تحقیقات «راهبردهای ارتباطی» در زبان دوم
پرداخته است.
وحید رحمانی دغارونی، کارشناس ارشد آموزش زبان انگلیسی نویسنده این مقاله است. وی بعد از توضیح رویکردهای متفاوت در تعریف راهبردهای ارتباطی دیدگاه سنتی؛ دیدگاه تعاملی و دیدگاه روان‌شناختی؛ راهبردهای ارتباطی را دسته‌بندی کرده است.
در بخشی از این مقاله آمده است: «با نگاهی به پیشرفت تحقیقات راهبردهای ارتباطی، یک طرح کلی به‌خوبی نمایان می‌شود. اولویت اولیه- تشخیص و دسته‌بندی راهبردهای ارتباطی- به‌تدریج جای خود را به تجزیه و تحلیل فرایندهای ذهنی استفاده از این راهبردها داد.
به عبارت دیگر، دل‌مشغولی اصلی محققان برجسته بسیاری این بود که چارچوبی فرایندمحور از رفتار راهبردی زبان باتوجه به دسته‌بندی‌های صحیح روان‌شناختی زبان، بنا کنند. مخصوصاً دو رویکرد قابل توجه در این زمینه، گروه نایمگن و بایالیستوک (1990) سعی کردند تا استفاده از
این راهبردها را به مدل‌های رایج پردازش زبان و تولید گفتار ربط دهند. باوجود این، در حال حاضر تحقیقات به سمت و سوی دیگری کشیده شده است. محققان بر آن‌اند که تحقیقات باید از شکل سنتی خود جدا شوند و به شیوه‌ای کاربردی‌تر در خدمت آموزش زبان دوم درآیند.»
در ادامه مقاله آمده است: «راهکاری که آن‌ها ارائه می‌کنند این است که باید به گفتمان درون کلاس، به‌عنوان تنها منبع موثق تعامل زبان، توجه بیشتری شود و راهبردهای ارتباطی، جدا از دیدگاه‌های نظری صرفاً تعاملی و روان‌شناختی، در محیط پویا و سیال کلاس مورد بررسی قرار
گیرند. در این میان، باید به هر دو طرف مکالمه یعنی زبان‌آموزان و معلمان پرداخت و نه‌تنها زبان‌آموزان.»
متن کامل مقاله رویکردی انتقادی به راهبردهای ارتباطی در آموزش زبان دوم، در
فصل‌نامه رشد آموزش زبان، شماره 106، بهار 1392 منتشر شده است.