در «رشد زبان و ادب فارسی»
فریدون، این پادشاه پیشدادی و اسطوره‌ای، در ادبیات ما نماد شکوه، قدرت و پیروزی است. در منابع کهن ودایی، اوستایی، پهلوی، فارسی و عربی جلوه‌های گوناگون شخصیت اساطیری او به تصویر کشیده شده است. فصل‌نامه رشد آموزش زبان و ادب فارسی
در مقاله‌ای به شخصیت فریدون پرداخته است.
منصوره غلامی حنایی دبیر ادبیات دبیرستان‌های شیراز این مقاله را نوشته است. در ابتدای این مقاله می‌خوانیم: «فریدون از برترین و باشکوه‌ترین پادشاهان پیشدادی است. بسیاری معتقدند که پادشاهان پیشدادی و کیانی شخصیت‌هایی
سراسر غیرتاریخی‌اند و تنها در محدوده اساطیر می‌توان از آن‌ها گفت‌وگو کرد.
اگرچه درباره فریدون و بسیاری از شخصیت‌های اسطوره‌ای کهن ما سنگ‌نوشته‌ای بر کوه‌ها یا اثری از زیر توده‌های خاک به‌دست نیامده است، نمی‌توان وجود حقیقی آن‌ها را انکار کرد و داستان‌های مربوط به آنان را بی‌پایه و اساس شمرد.»
در ادامه مقاله آمده است: «در قدیمی‌ترین اثر ایرانی، یعنی اوستا و آثار کهن هندی، مانند ودا، نام فریدون ذکر شده است و این موضوع نشان می‌دهد که فریدون از شخصیت‌های هند و ایرانی قبل از مهاجرت آریاییان است. روایات مربوط به او به‌صورت شفاهی سینه‌به‌سینه در مناطق
مختلف سکونت آریاییان به نسل‌های بعد منتقل شده‌اند و در این رهگذر، برخی داستان‌ها پروبال یافته و برخی اسامی در برخورد با لهجه‌های متنوع تغییراتی پیدا کرده‌اند. این روایات بعد از اوستا در کتب پهلوی، مانند خدای نامه‌های عصر ساسانیان بیان شده‌اند و بعدها در کتب
فارسی و عربی پس از اسلام به‌عنوان منبع از آن‌ها استفاده شده است. در این کتب تاریخی و نیمه‌تاریخی داستان‌ها با اختلافاتی بیان شده‌اند که ناشی از کثرت منابع کتبی و شفاهی نویسندگان است.»
نویسنده این مقاله در ادامه، شخصیت فریدون را در منابع ایرانی و اسلامی مورد بررسی و مقایسه قرار داده است.
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش زبان و ادب فارسی، شماره 104، زمستان 1391 منتشر شده است.