توی جادّه‌ی شمال بودیم. عطر بهارنارنج توی ماشین پیچیده بود. قطره‌های باران تق‌تق به شیشه‌ی پنجره می‌خورند.
بابا نفس عمیقی کشید و گفت: «به‌به! عجب هوایی.»
مامان شیشه پنجره را پایین داد تا بوی نم به داخل ماشین بیاید که یکهو سنجاقکی آمد و نشست جلوی ماشین.
با خوش‌حالی نگاهش کردم و گفتم: «چقدر قشنگ است!»
سنجاقک اوّل دُمش را بالا گرفت. بعد تمام بدنش را بالا گرفت. آن‌وقت، بلند شد، پرید و از پنجره به بیرون رفت. بابا از توی آینه به من نگاه کرد و پرسید: «علی، می‌دانستی بالگرد هم مثل سنجاقک پرواز می‌کند؟»
با تعجّب نگاهش‌‌‌کردم و گفتم: «اوووم! خُب نه!»
و خیلی زود پرسیدم: «شما چطور؟ می‌دانستید من دلم می‌خواهد خلبان بشوم؟»
بابا خندید و مثل من گفت: «اوووم! خُب نه!»
بعد، به تابلوی کنار جادّه نگاه کرد و گفت: «چیزی نمانده است که به شهر یکی از شجاع‌ترین خلبان‌ها برسیم. خلبانی که بیشترین پرواز جنگی با بالگرد در دنیا را دارد! پیروزی خیلی از عملیات‌ها مدیون شجاعت بی‌نظیر اوست.»
با خوش‌حالی گفتم: «آخ‌جون! خلبان جنگ. می‌شود برویم دیدنشان؟»
بابا لبخند زد و سرش را به علامتِ بله تکان داد.
کمی بعد، به شهر تنکابن رسیدیم. بعد از کمی استراحت، به دیدن خلبان رفتیم.
وقتی رسیدیم، با تعجّب گفتم: «امّا اینجا که...»
بابا و مامان کنار یک مزار نشستند و فاتحه خواندند. بابا گفت :«اینجا آرامگاه همان خلبان است که گفتم. خلبان شهید علی‌اکبر شیرودی»
روی سنگ را خواندم و با ناراحتی گفتم: «پس ایشان شهید شده‌اند.»
آن‌وقت، کنار مزار نشستم وگفتم: «حتماً جنگیدن را خیلی دوست داشتند!»
بابا لبخندزد و گفت: «نه پسرم! ایشان اصلاً جنگ را دوست‌نداشت. امّا وقتی به کشورمان حمله شد، قهرمانانه از کشور دفاع کرد. شهید مصطفی چمران، او را ستاره‌ی درخشان جنگ‌های کردستان نامید.»
بعد، ادامه داد: «شهید شیرودی آرزو داشت جنگ تمام بشود تا به شهرش برگردد و دوباره کشاورزی بکند.»
مامان کمی آب روی مزار ریخت و گفت: «دوستانش می‌گویند در یکی از جنگ‌ها، بچّه‌ای را دیده و تا او را از آنجا دور نکرده، نجنگیده است.»
در بوی خاک باران‌خورده نفس‌کشیدم و گفتم: «چقدر مهربان! کاش من هم یک خلبان بشوم، درست شبیه شهید شیرودی.»