در بخشی از این مقاله آمده است: «بچه‌ها در عکاسی ناخواسته ممکن است از قواعد و هنجارهای اخلاقی جامعه خود پا را فراتر بگذارند. مصداق این بحث می‌تواند ثبت لحظات خصوصی و یا خانوادگی در عکس‌های بچه‌ها باشد.»
در ادامه می‌خوانیم: «بچه‌ها باید آموزش ببینند که عکس‌های خانوادگی و خصوصی را با نظارت و مشورت بزرگ‌ترها به اشتراک بگذارند. هرگونه انتظار رعایت قوانین اغلب نانوشته در این مورد از بچه‌ای که آموزشی در این زمینه ندیده است انتظار بی‌جایی محسوب می‌شود. از سوی دیگر با توجه به استفاده روزافزون از وسایل ارتباط جمعی در امر آموزش و کاربرد عکس در این مورد که از محتواهای اصلی این ارتباطات محسوب می‌شود، حساسیت کنترل فرایند اشتراک‌گذاری در این خصوص را دوچندان می‌کند.»
نویسنده واکنش مربیان در این زمینه را مستلزم ظرافت خاصی می‌داند: «وساطت‌های مربی باید با توجه به ضرورت‌های پیش‌آمده در فرایند رشد خاص فرد در هر مرحله خاص صورت پذیرد. و بالاخره اینکه ذهنیت مربی هنر باید چنان فراگیر و انعطاف‌پذیر باشد که تک تک کودکان بتوانند در تمامی لحظات با تمام وجوه شخصیت خود به فعالیت بپردازند.»
نویسنده: ابراهیم سیسان، عکاس
کلیدواژه‌ها: اخلاق، دانش‌آموزان، عکاسی، آموزش