در «رشد آموزش تربیت‌بدنی»
فصل‌نامه رشد آموزش تربیت‌بدنی در مقاله‌ای به تأثیر ورزش‌درمانی بر دانش‌آموزان مبتلا به بیش‌فعالی پرداخته است.
امیر اشراقی، زینت کبیری و مینا سالک‌پور نویسندگان این مقاله‌اند.
در تعریف بیش‌فعالی میخوانیم: «به‌طور کلی کمبود توجه، عدم سازماندهی امور روزانه، عدم پیگیری دستورات، ناتوانی یا عدم وجود توانایی برای ادامه دادن یک تمرین خاص (مانند پاس دادن با بغل پا) به‌صورت مداوم، فراموش کردن به همراه داشتن یا بردن تجهیزات شخصی ورزشی، فعالیت
بیش از حد تا سرحد خستگی، ناتوانی در ساکت نشستن به هنگام آموزش معلم و تمایل به انجام کارهای خطرناک در حین بازی یا ورزش از علائم معمول یک دانش‌آموز مبتلا به بیش‌فعالی در زنگ تربیت‌بدنی است.»
دارو درمانی، رفتاردرمانی و ورزش‌درمانی از جمله راه‌هایی است که نویسندگان مقاله به آن اشاره کرده‌اند. به گفتة آن‌ها ورزش علاوه بر جنبه بسیار مهم درمانی مزایایی دارد که عبارت‌اند از:
الف: تأثیر روانی و اجتماعی ورزش
ب: تأثیرات فیزیولوژیک ورزش
در ادامه مقاله درباره ورزش‌های مناسب برای دانش‌آموزان مبتلا به بیش‌فعالی میخوانیم: «تمامی ورزش‌ها برای اینگونه از دانش‌آموزان مناسب نیست. بهترین ورزش‌ها، ورزش‌هایی هستند که به بهبود سطح تمرکز آنان بدون احساس خستگی کمک کند. برخی از فعالیت‌های هوازی مانند دویدن،
دوچرخه‌سواری، شنا، پیاده‌روی، قایقرانی و فعالیت‌های ریتمیک، ورزش‌های مناسبی هستند. مهم‌ترین عامل در تداوم فعالیت‌‌بدنی دانش‌آموزان مبتلا به بیش‌فعالی ایجاد انگیزه در آنان است. متخصصان عقیده دارند که مهم‌ترین عامل برای درگیر ساختن اینگونه دانش‌آموزان در ورزش
و فعالیت بدنی احترام گذاشتن به علاقة آن‌هاست. با انتخاب ورزش مورد علاقه توسط خود دانش‌آموز، احتمال تداوم و شرکت در ورزش و فعالیت بدنی به‌طور قابل توجهی بالا می‌رود.»
در ادامه آمده است: «دانش‌آموز را باید تشویق کرد که برای کمک به افزایش تمرکز خود و جلوگیری از فشارهای ناشی از ورزش‌های گروهی، در ورزش‌های انفرادی شرکت کند. ورزش‌های رزمی مانند تکواندو، کونگ‌فو و کاراته این فرصت را به کودکان مبتلا به بیش‌فعالی می‌دهد که تمرکز
خود را افزایش داده و انرژی خود را در مدت زمان کم تخلیه کنند.»
متن کامل این مقاله در فصل‌نامه رشد آموزش تربیت‌بدنی، شماره 54، بهار 1394 منتشر شده است.