منبع: «رشد آموزش ابتدایی»
ماه‌نامه رشد آموزش ابتدایی در جدیدترین شماره خود و طی مقاله‌ای به نقش قصه‌گویی در نظام تعلیم‌وتربیت پرداخته است.
جبار کشاورز نویسنده این مقاله است.
در قسمتی از این مقاله آمده است: «یکی از بخش‌های مهم ادبیات کودک، قصه است. قصه، کودک را در همة اوقات زندگی پرورش می‌دهد و باعث مسرت خاطر، وسعت تخیل و قوت تصور او می‌شود و نیز نیروی ابتکار و ابداع به او می‌بخشد. قصه‌هایی که کودکان می‌‌خوانند و می‌شنوند اثری
عمیق در فکر و روحیة آنان می‌گذارد و آن‌ها را برای رویارویی با مسائل رشد و معاشرت با دیگران آماده می‌سازد و نیز در درک و فهم مشکلات زندگی آن‌ها را یاری می‌دهد. قصه به‌ویژه در زمینه‌های زبان‌آموزی و آموختن کلمات تازه به کودکان نقش قاطعی دارد.»
در ادامه می‌خوانیم: »دانش‌آموز باید بتواند در طول قصه با قصه‌گو همراه باشد. اگر فعالیت قصه‌گویی توسط فردی ناتوان که با اصول قصه‌گویی آشنا نیست ارائه شود، نه‌تنها نمی‌تواند مؤثر واقع شود بلکه علی‌رغم میل فطری کودک به قصه او را از محیط قصه فراری می‌دهد. در این
رابطه ما با دسته‌های مختلفی از قصه‌گویان روبه‌رو هستیم: قصه‌گو ـ مجری‌ها؛ قصه‌گو ـ کتابدارها و قصه‌گو ـ معلمان.
در نظام‌های آموزشی بیشتر شاهد «قصه‌گو ـ معلمان» هستیم؛ یعنی آن دسته از قصه‌گویانی که برای کودکان در برنامه‌های آموزشی قصه می‌گویند اما علاقه‌مند به کار قصه‌گویی نیستند.»
نویسنده مقاله در ادامه تأکید می‌کند: «قصه در مدرسه ویژگی‌های خاص خود را دارد. قصه در مدرسه شور و عاطفه بیشتری را می‌طلبد و باید به کودک آزادی عمل بیشتری بدهد. قصه با توجه به نیازهای فطری مخاطب فرق می‌کند. برای این منظور باید کتاب‌های درسی سرشار از ادبیاتی غنی
و مفید باشد. این ادبیات باید با مدیریت و برنامه‌ریزی آموزشی هم‌سو بوده و در برنامه تحصیلی خللی وارد نکند. معلم می‌تواند با قصه به دانش‌آموزان مهارت‌های پژوهشی را بیاموزد، می‌تواند گوش سپردن به قصه و برانگیختن کودکان را با آن‌ها تجربه کند.»
متن کامل این مقاله در ماه‌نامه رشد آموزش ابتدایی، شماره 2 (پی‌درپی 143)، آبان ماه 1393 منتشر شده است.